Op weg naar mijn werk wordt ik opgeschrikt door een rood gevaarte in de verte. Een klein autotje scheurt over de pas gebouwde rotonde. Zal wel zo'n 18 jarige mbo'er zijn die net zijn rijbewijs heeft gehaald. Even crossen over de nieuwe rotonde, kijken of je er ook een beetje op kan driften. Plots houdt mijn mp3 speler er mee op. Geirriteerd probeer ik hem weer aan de praat te krijgen. Maar tevergeefs, de batterij is weer op. Met wat lompigheid stop ik de uitgeputte mp3 speler in mijn tas.
Als ik weer op kijk schrik ik op. Weer dat rode auto'tje. Nog steeds rijdt hij daar, alleen dit keer iets dichterbij en op het fietspad! Met een vaart komt het voertuig steeds dichterbij. Steeds meer stofwolken rijzen op achter de auto, alsof er nog harder gas wordt gegeven. Mijn ogen sperren wijd open. Mijn hart lijkt stil te staan en het zweet breekt me uit. Ik weet al hoe het af zal gaan lopen. Precies zoals het er in de Grand Theft Auto series aan toe gaat. Een niets vermoedend burger zit op zijn fiets. Plots duikt er een BMW op compleet met een achtervolgend politie korps. De fietser wordt vol aangereden waardoor hij over de motorkap vliegt en achter de auto terecht komt. Natuurlijk wordt er gewoon door gereden door de auto's. Dit heeft als gevolg dat de hele groep schietende en schreeuwende politie agenten ook nog een keer over het slachtoffer heen rijden waardoor een volledige revalidatie eigenlijk ook al niet meer mogelijk is. Zo zal het ook bij mij gaan, alleen dan zonder die scheurende politie auto's die ook nog eens over mij heen rijden.
De auto komt steeds dichterbij. Wat een kut manier om je leven te eindigen eigenlijk. Aangereden worden door een auto. Kon ik nog maar even genieten van het leven..
Ik zie alles voorbij schieten. Als ik Gaspard Auge en Xavier de Rosnay voorbij zie komen blijft het even hangen. Ze moeten wel Planisphere Final van Justice op mijn begrafenis draaien! Na de hele reeks die net is voorbij geraast besef ik het. Dit is mijn einde, dit was het dan. Ik sluit mijn ogen en stop met trappen.
Als er na enkele momenten nog niets is gebeurd open ik zachtjes mijn ogen. Met spleetoogjes kijk ik voor me uit. Tot mijn verbazing gaat het rode autotje aan de kant. Ik kijk verbaast naar de auto. Dan zie ik het pas. Achter het stuur zit geen 18-jarige mbo'er. Het is Elsebeth Nagels! En het blijkt ook geen rood kampers golfje te zijn. Het is gewoon het 45 kilometer auto'tje van Elsebeth! Natuurlijk rijdt ze op het fietspad.. Ze mag helemaal niet op de weg. Met een lach en een zwaai raast ze voorbij. En ik ben weer blij. Overreden worden door een 45 kilometer auto'tje, dat is wel heel erg triest.
Notitie:
Dit korte verhaal is speciaal geschreven voor Emma-Sophie Nagels. Ik heb haar familie er maar bij betrokken, ik denk dat ze dat wel leuk zal vinden. En waarom schrijf ik speciaal voor haar? Nou, ze zit helemaal aan de andere kant van de wereld. Ze moet dus al mijn grapjes en 'schrijfkunsten' missen. Daarom dit korte verhaaltje!
