2010; and the rest of my life

Hier zit ik dan. Van verveling ben ik vandaag maar Californication gaan kijken. Dit keer seizoen 2. Wat een pracht serie is het ook. Die serie zet mij aan het denken. En dat komt omdat de hoofdrolspeler nou net mijn grote voorbeeld is; Hank Moody. Ik kan totaal niet uitleggen hoe hij is, of wat hij doet ofzo. Als je dat wilt weten, moet je de serie maar kijken.

Het is ook weer bijna het einde van het jaar. Tweeduizendnegen, een lang woord. Der is ook wel wat gebeurd dit jaar. Mexicaanse griep, aanslag op Oranje, de crisis, mijn carierre switch van rozenknipper naar snackbar medewerker op een vakantie park, achttiende verjaardag (niet dat die zo speciaal was, want naarmate je ouder wordt is jarig zijn saai), het experiment om een serieus stukje proza te schrijven, nieuwe school. Ach fuck it, ik heb geen zin om nog meer te verzinnen om die rij langer te maken. Maar dat zijn wel de hoogte punten, op die laatste drie na dan. En die eerste drie gaan niet eens over mij. De vierde wel. En ik moet zeggen, thank 'God' dat ik dat heb gedaan. Jullie kennen allemaal wel het nummer summer of '69. Nou, voor mij is het summer of '09. Deze zomer was namelijk fantastisch. En nee, niet omdat ik naar het Spaanse uitgaans oord Lloret de Mar ben geweest. Want dat is echt totaal niks voor mij. Maar het was fantastisch omdat het echt bijna elke avond een feestje was. De kampvuren met collega's. Na hangen in de kroeg. Chillen in de huisjes van de stagaires en natuurlijk het vele uitgaan bij Lei. Het heeft mij ook wel even het ziektebed ingeramd want door al dat gefeest en gewerkt daalde mijn weerstand vrij snel. Om een lang verhaal te kort te maken, zomer '09; fantasico. Ik zou het zo over doen.

En 2010? Wat gaat mij dat brengen? Je ne sais pas, maar ik kan wel wat gokken. Australie ofcourse, daar kijk ik echt naar uit. En Emma komt ook weer terug in 2010! Daar kijk ik ook naar uit. En natuurlijk het vele gefeest in de zomer weer. Ik hoor trouwens niet bij het deel van de studenten dat met de opleiding stopt, ik ga door! Want het is echt mijn ding. Ik zit alleen nog wel te twijfelen of ik niet journalistiek had moeten studeren ofzo.
Schrijven is toch echt mijn ding. Ik stop mijn energie erin. En dit klinkt misschien een beetje ego, maar ik denk dat ik het kan. Ik kan goed schrijven, als ik dat wil. Ik kan gevoelens beschrijven op papier. En daar moet ik blij mee zijn. Ik bedoel, niet iedereen kan schrijven. Veel mensen kunnen wel schrijven, maar niet literair schrijven als je snapt wat ik bedoel. Want het is lastig, echt waar. Je moet gevoelens opwekken met woorden. Spanning veroorzaken, humor op papier zetten of verdriet verwoorden. En dat zonder mimiek, zonder handgebaren, geen geluid. Helemaal niks, alleen maar woorden. En dat moet je kunnen, dat kan je niet leren. Als iemand je ooit verteld dat hij je dat kan leren, dan praat hij serieus poep want dat kan niemand. Dus ik ga er wat mee doen, met dat schrijven.

Jullie hebben een klein stukje gezien van mijn 'skills'. En ik vind het matig. Ik ga het niet goed noemen want dan klink ik echt ego. Alleen het lastige met mij is. Als ik een verhaal heb, moet ik het echt in een keer op papier knallen. Dat moment, dat gevoel, dat is zo raar. Dan heb je gewoon zin om te schrijven. En het kan ook zo over zijn. Daarom is een lang verhaal ook niks voor mij. Dat duurt veelste lang. Short stories, dat is meer mijn ding. Alleen het laatste verhaal met die enorm slechte titel was geen short-story meer. In mijn ogen niet tenminste. Spannend was het wel en ik zal het ooit nog wel finishen denk ik.

En nu genoeg over the writing-bullshit. Ik heb een paar dagen geleden met twee vrienden/collega's(ja dat krijg je als je op Resort werkt) genaamd Tim en Etienne een filmpje gemaakt. En niet zomaar een filmpje. Nee, een filmpje voor Emma-sophie. Omdat ze helemaal daar in het verre Oosten zit in Thailand. Hier is het filmpje. Kort maar krachtig.

En ja, je ziet mij aan de waterpijp. En nu denken jullie allemaal. OOOH Thijs is een drugsverslaafde no-life die al zijn geld uitgeeft aan drugs en uiteindelijk van het spoor af raakt en onder een brug gaat wonen. Dames en heren, laat het even duidelijk zijn. In een waterpijp hoeft niet altijd drugs in te zitten en die zat er ook niet in. In tegendeel, het is juist heel gezellig zo'n waterpijp. Je doet der wat fruittabak in. Gaat zitten met wat mensen en dan gewoon lekker socializen, biertje der bij enzo. Heerlijk! En ja, ik geef toe, ik zie er behoorlijk stoned uit en doe ook raar. Maar je ziet de biertjes staan. En als je die dag 8,5 uur hebt gewerkt ga je vanzelf zo uit je ogen kijken. And don't mind the incredible 'maar niet heus' joke.

Maar dit was dus het filmpje voor Emma! En dit is ook het einde van dit bericht. Fijn 2010 allemaal! Ik ga morgen spareribs eten en drinkend het nieuwe jaar in. Have fun, have a nice life. Enjoy!

I'm sorry folks

Het spijt mij zeer lezers. Maar omdat ik de laatste tijd te weinig tijd heb om te bloggen ga ik niet verder met de short-story. Ik weet dat jullie allemaal nieuwsgierig zijn hoe het afloopt maar dat krijgen jullie nog allemaal te horen! Als ik er zin in heb dan schrijf ik het af. En ik weet ook niet of het een short-story blijft, want ik heb best wel goeie ideen gekregen!

En nu ga ik weer stoppen. Het is druk op het werk. Ik heb de afgelopen dagen 8 uur per dag gewerkt. Allemaal voorbereidingen voor kerst. Geld verdienen doe ik dus wel!

Op hyves heb ik trouwens ook nog een blog geplaatst, zeker de moeite waard om te lezen aangezien het al best wat reacties heeft.
Ik laat nog wel wat van mij horen!
Ciaooooo

Daar word aan de deur geklopt; short story; 4.1

Sinds de dood van Lotte is hij ook zichzelf niet meer. Hij is niet meer die Joris van toen. Hij leeft niet meer. Alsof hij op stand-by staat. Zijn levenslust is samen met dat van Lotte naar de bodem gezakt. Zittend in een diepe put vol verdriet en tranen verlangt hij naar het verleden en haat hij het heden. Lotte is namelijk het verleden, alleen hij krijgt haar nooit meer terug.

Ondertussen was ik de borden af met wat lauwe sop. Stukjes bami dwarrelen door het water. Achter mij op tafel staat nog steeds dezelfde rotzooi als gisteravond. De broek van Joris ligt ook nog op tafel. Een pijp zit nog vol met kots en bier. Die kan net zo goed weggegooid worden.

Als de vaat klaar is begin ik aan de tafel. Er hangt nog steeds een zure geur in de kamer. Als ik naar de broek kijk vol met kotsplekken weet ik weer genoeg. De broek is besmeurd met kots. Het is al hard geworden. Als ik de broek op pak blijven de pijpen stijf, alsof het net gestreken is. Plots hoor ik iets vallen. Iets kleins, iets lichts. Ik kijk op de grond en zie iets wegrollen. Na een meter valt het stil en op zijn kant. Het lijkt wel een pilletje. Als ik mijn ogen een beetje dicht trek om scherper te kunnen zien weet ik het zeker. Het is een pilletje. Ik raap het op om te kijken wat voor pilletje het is. De ene kant van het pilletje is vlak. Op de andere kant is het adidas teken gedrukt.

Drugs. Niet te geloven. Hij zit gewoon aan de drus. "Ej Bas, kom eens". Vragend kijkt Bas naar m'n hand. "Wat is dat? Paracetomol?". "Drugs. Hij zat aan de drugs"

Daar word aan de deur geklopt; short story; 3.1

"Wat doen we nu met hem?" vraagt Bas als ik wegloop. "Weet ik veel. We zien wel wat we doen. Laat hem maar eerst eens wakker worden". "Ja dat is waar. Maar wat doen we met deze teringzooi dan?". "Ja, Bas, weet ik veel. Ik heb nu wel even wat anders aan mijn hoofd dan die schijt wc ja?". Geirriteerd kijk ik naar Joris. Hij ligt er nog steeds hetzelfde bij. Alsof het hem niks kan schelen. In de keuken is het ook nog een teringzooi. Er ligt overal keukenrol en de wasbak ligt vol met eierschalen en bami. We hadden er wat eitjes bij gebakken. Dat hadden we nog nooit gedaan dus moest er ook een naam worden verzonnen. Dat werd bami-krokant extra. Met extra ei. De dooier moet wel heel zijn, want zo doen de echte Chinezen het ook. En lekker was het zeker.

Toen wisten we nog van niks. Toen was de avond nog gezellig. Elk jaar deden we dit met Sinterklaas. Een avondje flink zuipen en feesten. Even je verstand op nul en los gaan. Even geen gezeik over je studie maar gewoon even helemaal niks. Gewoon lekker genieten. Kon ik de tijd maar terug draaien. Dan was het misschien anders gelopen. Dan lagen we waarschijnlijk nog te pitten en zouden we pas wakker worden als de postbode langs kwam.

Laat ik maar beginnen met opruimen. Ik zit me zorgen te maken om iemand anders zijn problemen. Die van Joris nog wel. Die knuppel komt zo vaak in de problemen. Ik weet nog wel toen we op vakantie gingen. Twee stelletjes richting de Franse Dordogne. Het zou fantastisch worden. Twee weken lang weg van Nederland en even lekker uit waaien in Frankrijk. Alleen op de heenweg ging het al mis. Joris zat achter het stuur een appel te eten en Lotte zat er langs. Heel onschuldig allemaal, Lotte lag zelfs te slapen. Alleen toen Joris het raam aan Lotte's kant open deed om zijn appel weg te gooien ging het mis. De appel ging niet netjes het raam uit maar raakte Lotte vol op haar gezicht. En dat vatte Lotte nou niet echt vriendelijk op, wat logisch is natuurlijk. Na een half uur langs de snelweg te hebben gestaan zijn we uiteindelijk toch nog doorgereden. Joris achter het stuur en de vrouwen achterin.

To be continued..

Daar wordt aan de deur geklopt; short story; 2.0

Achter mij hoor ik de kraan lopen in de badkamer. "Jo Thijs! Ben je al wakker of niet?". Ik antwoord niet. Ik heb even geen zin om te praten. Het dringt nu pas echt tot mij door wat er gister is gebeurd. Ik vraag me af of Joris zich uberhaupt nog wat kan herinneren. Als ik richting de badkamer loop zie ik Joris liggen. Een sliertje slijm druipt langzaam uit z'n mond. Het enige wat hij nog draagt is zijn Bjorn Borg boxer. Hij heeft de hele kast er mee vol hangen. En trots dat hij er op is.. Jammer genoeg heeft hij niet door dat dat wel breezer accesoire numero een is.

"Thijs?". "Ja ik ben wakker". Als ik de badkamer binnenloop zie ik Bas smerig naar de wc kijken. "Hij heeft godverdomme over de rand liggen schijten. Denk maar niet dat ik dat op ga ruimen". Zwijgend kijk ik naar de wc. Een bruine smeur van schijt bekleed de pot. Langs de wc ligt de andere helft van de poep. "Denk je dat hij het nog weet?" vraag ik aan Bas. "Ik weet niet, waarschijnlijk niet. Issie al wakker dan?". "Nee, hij ligt nog in de hoek van de kamer slapend na te kwijlen". "Zullen we 'm wakker maken?". "Nee doe maar niet, laat hem maar even dromen". Nu kan hij nog dromen. Zodra hij wakker is en weet wat hij heeft geflikt wordt hij misselijk. Niet van de drank. Niet van de drugs. Maar van het schuldgevoel. Dat kut gevoel dat ik vroeger kreeg toen ik voor de eerste keer spijbelde. Of toen ik het zolderraam kapot het geslagen en aan het wachten was tot mijn vader thuis kwam. Dat vreet je maag van binnenuit op.

To be continued..