Verkleumd van de kou stap ik naar binnen. Een golf van warme lucht komt over me heen als ik het bruine cafe binnen stap. Kaarsjes scheiden de liefdevolle blikken van een flirtend paar. Ik weet nog wel dat wij er ook zo bij zaten. Glimlachend door het binnenpretje hang ik mijn jas op.
Als ik mij omdraai zie ik ze al zitten. Blijkbaar heeft ze mij nog niet gezien. Eenzaam aan een tafeltje zit ze met haar glas rode wijn te spelen. Terwijl ze met haar elegante nagels over de rand van het glas strijkt lijkt ze in een hypnose te raken door de zachte wijn aroma's. Als ik dichterbij kom kijkt ze met lege oogjes op. Al snel schakelt ze over naar haar lachje. Alleen deze is niet zo plezierig en oprecht als altijd.
"Beginnen we tegenwoordig zonder mij?" vraag ik lachend. Ze lijkt me eerst niet te begrijpen. Als ik weer naar het glas kijk lacht ze. "Oh, ja. Had een lange dag vandaag. Ik moest de dienst van Corine overnemen". Weer verschijnt hetzelfde onnatuurlijke lachje van net op haar gezicht. Als ik me even omdraai steek ik een vinger in de lucht richting de barman. Knikkend pakt hij een glas en begint hij te tappen.
"Nou, waarom wilde je me spreken?". Weer trekken haar ogen naar het glas. Zachtjes pak ik haar hand vast en smelten ze samen tot een geheel. "Is er iets?" vraag ik zachtjes. "Het spijt me zo". Verward kijk ik haar aan, "het spijt je?". De jonge serveerster verpest het moment als ze het bier met viltje op de tafel neer kwakt. "Hoe bedoel je het spijt je?" vraag ik als ik mijn hoofd dichter naar de hare breng. Plots kijkt ze op. "Tim, hij was hier gister". Langzaam veranderen haar bruine ogen in glazige knikkers. Met wanhopige grote ogen kijkt ze me aan. Haar ogen zeggen al genoeg. Ik leun wat naar achter en kijk haar licht minachtend aan. "Dé Tim?". "Wat is er gebeurd?" vraag ik direct. Als ze weer zwijgend naar haar glas staart valt het stil. Ze kijkt weer op als ik haar zachtjes in de hand knijp. Tranen rollen over haar wang. "Zeg dat het niet waar is". Als ik mijn hand terug neem kijkt ze naar de tafel. De plek waar onze handen eerst geklemd lagen, verzegeld en ontastbaar. Wetend dat dit de laatste keer zou zijn dat haar hand de mijne had geraakt. "Het ging allemaal zo snel. Je weet wat hij voor me betekend. Ik dacht niet na. Het gebeurde gewoon". "En wij dan??" vraag ik op een iet wat botte toon. Met een wanhopige vragende blik staart ze me aan. "Het spijt me zo. Ik wist gewoon niet wat me overkwam. Hij kuste mij gewoon, het gebeurde. En van het een kwam het ander". Tranen stormen als een lawine over der wangetjes."Het gene waar ik altijd van droomde gebeurde. Wie weet wat er zou volgen". Langzaam voel ik een brok in mijn keel komen. Ik had het kunnen weten. Ik zou het zelfde doen. Maar het doet pijn. Ik voel de hamer mijn hart spiesen met spijkers. Nu krijg ik pas door dat ik niet de enige ben die dit hoort. Als ik de barman aan kijk gaat hij weer snel verder met de kassa. Nu komen de tranen naar boven. Sprakeloos kijk ik haar aan. "Kon ik de tijd maar terug draaien" zegt ze zacht snikkend.
Als ik een traan over mijn wang voel rollen sta ik op. Zwijgend pak ik mijn jas en kijk der nog een keer aan. Eenzaam zit ze aan een tafeltje. Huilend met een rood wijntje in haar hand. Ik weet dat het haar spijt. Maar dit is mijn fout, ik had het zien aankomen. Ik leg nog een vijfje op de bar en loop weg. Het gelukkige jonge paar zit er nog steeds. Samen kijken ze me aan. Beide met een blik van medelijden. Beide met de gedachte, dat het bij hen waarschijnlijk ooit hetzelfde zou gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten