My extreme powers of seduction

Ja! Hier is 't dan! Mijn nieuwste product; My extreme powers of seduction. Mijn eerste ideen om dit te schrijven kreeg ik door dit filmpje. Een classic van Hank Moody. Hij past wel in het rijtje cliche romantische komedie, maar who gives a fuck. Geheel tevreden over het einde ben ik trouwens niet. Mijn pot vol inspiratie was namelijk leeg.


My extreme powers of seduction.


Fietsend over de straten van Tilburg baan ik mij een weg door het late woensdagavond fietsverkeer. Vandaag was weer een dag zoals altijd. Oppervlakkig, saai, soms interessant, soms irritant en meestal slaapwekkend. Zo'n oppervlakkige, saaie, soms interessante, soms irritante maar meestal slaapwekkende dag zet je wel aan het denken. En dan kwam toch steeds weer een ding terug in mijn hoofd. Ik mis toch wat wel wat, dacht ik. In mijn leven bedoel ik dan. Iets wat iedereen wel nodig heeft en iedereen ook wel krijgt. Maar je moet maar net geluk hebben om het te krijgen. Dat ene ding wat ik bedoel. Dat hele belangrijke ding in je leven, dat is liefde. Ik ben wel weer toe aan een vrouw, een meisje, een minarres, een chick of een one night stand. En om meteen maar het roer om te gooien ga ik daar vanavond wat aan doen. Of ja, dat ben ik van plan. Ik ben en blijf een perfectionist. Ik ga niet met de eerste de beste vrouw naar bed die zo vrijgevig is om haar meest intiemste plekje prijs te geven. Dat wordt dus geluk hebben vanavond. Gij zoekt en gij zult vinden zeiden ze vroeger altijd.


Na een kleine twintig minuten te hebben gefietst ben ik al weer in mijn buurt. Broekhoven, thuis van menig klein crimineel en het goedkope volk van Tilburg. Als je ergens geen mooie vrouwen tegen komt is het daar wel. Ongeveer elk meisje boven de zestien draagt een plamuurlaag aan make-up en tegen de tijd dat ze 25 zijn, zijn ze al verrimpeld door de rookhobby die bijna iedereen er op na houdt daar. Niet echt mijn ding zeg maar.
Maar eenmaal aangekomen in mijn straat valt mijn gedachtegang toch wel even stil. Net als ik mijn sleutel in het slot wil steken wordt er aan de overkant open gedaan.
Het is geen geplamuurde draak die de deur open doet. Het valt eigenlijk best wel mee. Of nee, ze is eigenlijk best wel knap, en druk. Gehaast loopt ze de deur uit terwijl ze kwebbelend naar haar telefoon de fiets op stapt. Ze kijkt even, lacht even en fietst weg. Net zo snel als ze tevoorschijn kwam was ze ook weer weg.


Ik moet nu schakelen. Als ik een echte man ben ga ik nu achter haar aan. Als ik een seconde later weer hetzelfde denk klinkt het eerder iets voor een echte stalker dan voor een echte man. Maar fuck it. Ik leef maar een keer. En ze lachte naar mij. Dat betekent toch wel iets? Ach, wat kan mij het schelen. Met een beweging trek ik mijn sleutel weer uit het slot en stap ik weer op de fiets. Net als ik weg wil fietsen slaat zij de hoek om. Door mijn gare ketting lukt sprinten niet echt maar ik probeer haar zo snel mogelijk in te halen. Als ik diezelfde hoek om sla slaat zij weer een andere hoek om. Nog sneller als net race ik achter haar aan. We zitten nu op dezelfde straat en we fietsen op hetzelfde fietspad. Zo'n 25 meter van mij vandaan zie ik haar nog steeds kwebbelend fietsen.


Wat ben ik eigenlijk in gods naam aan het doen? Ik fiets uit pure noodzaak en wanhoop achter een mooi meisje aan, echt weer iets voor mij. Hoe ga ik haar eigenlijk aanspreken? Dat is toch raar? Iemand zo maar op de fiets aanspreken. Al helemaal als ze aan het bellen is. Dadelijk denkt ze dat ik een of andere crack verslaafde junk ben die mannen pijpt voor geld. Niet echt charmant dus ik moet iets verzinnen waardoor die gedachte niet door haar hoofd zal spoken. Maar wat? Ik ben nu zo'n vijf meter van haar vandaan. Het volgende stoplicht is nog lang niet in zicht dus daar zou ik ook niet langs haar kunnen komen te staan.


Maar dan schiet mij iets te binnen! Iets ongelooflijk onverwachts en raar. Daar moet ze wel voor vallen, hoop ik. Af gaan is ook een kunst en ik ben er vrij goed in geweest. 'Geweest' ja, nu niet meer dus. Ik ga het nu anders aanpakken. Ik fiets nu precies achter haar. Ik kijk even achter mij of er niemand aan komt. Dan zet ik de sprint in om haar vervolgens in te halen. Ik zou haar tijdens het inhalen heel zwoel aan kunnen kijken, maar dat doe ik niet. Te cliche en te onduidelijk in de schemering. Ik ben iets anders van plan. Als ik haar inhaal kijk ik strak voor uit. Ze blijft gewoon doorpraten dus ze zal het waarschijnlijk niet eens door hebben, mooi zo. Ik fiets nu zo'n 2 a 3 meter voor haar. Ik kijk nog even voor de zekerheid snel of ik niet te dichtbij fiets. Nog even gas geven dan maar want ze zit nog te vlak achter mij.
Zo, nu fiets ik ver weg genoeg. Ze fietst nu zo'n vijftien meter achter mij. Dit is het perfecte moment, nu moet ik mijn slag slaan.


Helemaal uit het niets knijp ik vol in mijn voorrem waarna ik mijn stuur compleet dwars draai.In no time wordt mijn fiets geblokkeerd en vlieg ik vol over mijn stuur. Ondertussen knalt mijn voorband vol tegen de stoeprand waardoor ik hard op de grond wordt gegooid. Eenmaal op de grond breekt het spannende stuk aan. Wat zal ze doen. Zal ze doorfietsen en doorbellen? Of zal ze mij helpen? Voorzichtig draai ik mij om. Mijn ooit zo mooie wiel heeft plaats gemaakt voor een oud kapotgereden stuk metaal. Het heeft nu meer de vorm van een hart dan van een wiel. Ze moet nu echt wel afstappen anders moet ik dat hele stuk weer naar huis lopen.

Als ik op kijk zie ik haar steeds dichterbij komen. Ze praat niet meer. Ze trapt niet meer. Ze zit mij alleen maar aan te staren met een gapende mond. "Wacht, ik bel je zo terug", hoor ik haar zeggen. 'Nailed it!' denk ik stiekem bij mijzelf, ze stopt!


En dat doet ze inderdaad. Ook zij knijpt vol in de remmen. Gelukkig is zij niet idioot genoeg om het stuur ook om te draaien. Ze staat voor me stil, stapt af en kijkt me aan. "Gaat het?". "Jawel, niks aan de hand hoor. Dat uh, uh, overkomt mij wel vaker." En toen was het stil. Doods stil. Het enige geluid dat er was, kwam van de auto's. Voorbijrijdend, niets wetend wat zich hier afspeelt. Ze is wel erg mooi eigenlijk. Ze is niet lekker, maar echt mooi. Haar blauwe oogjes schitteren in het straatlicht terwijl ze haar bruin gekleurde haar achter der oortje legt.

"Kom, ik help je wel even". Terwijl ik nog lam op de grond lig tilt ze mijn fiets op.
Waarschijnlijk weet ze niet dat mijn standaard er vorige week is afgereden. Voorzichtig sta ik op. Niet wetend dat ik al sta, zit zij nog steeds mijn standaard te zoeken. "Die is eraf gereden vorige week, als je mijn standaard zit te zoeken tenminste". "Oh haha, ja die zocht ik. Gaat het echt wel? Je viel best wel hard namelijk". "Jawel, mijn fiets is er zo te zien slechter aan toe" zeg ik glimlachend.
Nu dreigt het weer stil te vallen, maar dat gaat niet gebeuren. "Ik ben trouwens Benjamin". "Anneloes", zegt ze net op het moment dat mijn grote rechterhand haar kleine handje omsluit. "Ben jij niet dat meisje dat tegenover mij woont?". Ik zie een klein blozend glimlachje op haar gezicht ontstaan. "Ja". "Woon je daar al lang of niet? Ik heb je namelijk nog nooit gezien". "Ja". De verlegenheid spat er gewoon van af. "Kan je alleen maar 'ja' zeggen?" reageer ik lachend. Nu schiet zij ook in de lach. "Nee... hoor".
Nu valt het mij ook pas op dat ze nog steeds mijn fiets in haar hand heeft. "Zou ik die misschien terug mogen?". Verbaasd kijkt ze me aan. Zij heeft het zelf ook niet eens door blijkbaar. "Mijn fiets, of ja, dat oud stuk metaal wat je in je handen hebt". "Oja", fluistert ze op een zacht toontje.

Oke Benjamin, nu ben je zo ver gekomen. Maak het dan ook mooi af met 2-0, vraagt het dan. "Ging je nog ergens heen of niet?". "Ja.. nee.. hoezo?". "Gewoon".